امیدوارم از وقتی که در این وبلاگ صرف میکنید کمال استفاده و لذت از داستانهای این بنده حقیر را ببرید و با گذاشتن نظر مرا در هر چه بهتر ساختن این وبلاگ یاری رسانید.

سه فصل از زندگی

فصل اول

صدای در خانه در فضای حیاط پیچید.این در زدن سینا بود.مادر نگاهی خشم الود به من که روی پله ها ایستاده بودم انداخت و گفت باز دوباره این پسره عین لات ها شروع کرد به در زدن مکث کوتاهی کرد و سرش را تکانی داد .

از سه تا پله ایوان پریدم توی حیاط و بایک چشم بر هم زدن خودم را رساندم جلوی در ،سینا با سنگ بزرگی که در دست داشت وبا آن هر روز در خانه ما را میزد، یه سلام ویه لبخند تحویلم داد.من و سینا همکلاسی بودیم توی یه مدرسه بزرگ و قشنگ که  سر کوچمون بود.

مادر همیشه می گفت اخه یه دختر کوچولو مثل تو ،چه دوستی با یه پسری که مثل لاتها رفتار میکنه داره؟ اما من میدانستم که سینا لات نیست و در ضمن میدانستم مادر فقط به خاطر اینکه پدر سینا مثل بابای من دکتر نیست اینو میگه.

پدر سینا تو باغ سرهنگ که روبروی خانه مابود کار میکرد. سرهنگ یه پیرمرد تنها بود وتوی ایران هیچ کس را به غیر از پدر و مادر سینا که در خانه انها کار می کردند و توی دو تا اتاق جلوی در باغ  زندگی می کردند،نداشت.

سرهنگ خیلی مهربان بود و هر وقت که مامانم با بابا جرو بحث نکرده بود و حالش خوب بود اجازه میداد من میرفتم پیش سینا ،سرهنگ توی باغ واسه ما کتاب میخوند و کلی با ما بازی میکرد.باغ خونه سرهنگ خیلی خیلی قشنگ بود .بوی عطر یاس و گلهای همیشه بهار ادمو بی هوش میکرد

شاید دلم عاشق شده   .....

بهار را دوست دارم به پهنای تمام خوبیها

با امدن بهار، با هر واژه ،کلمه بهاربر روی شکوفه ها برایت ارزوی مینویسم و آنها را به دستان  نوازشگر نسیم میسپارم تا برسانند بدست خالق بهار

ب ه ا ر

با عشق و ایمان زیستن را

هر لحظه به یاد خدا بودن را

آرامش دل داشتن را

رستگاری(که این کلمه خود هزاران جمله نیکو در دل دارد)

خدایا با امدن بهار افکارم را بهاری کن تا دوست بدارم هر چه را که تو دوست داری ...

خدایا یاریم کن دل از زنگار کینه و غم پاک کنم تا زیبا شود وجود نو بهاریم تا بجویم از بهار بهاری نو در وجودم ....

 جاده زندگی...

وقتی از پنجره روزگار ،جاده زندگی را می نگرم،جاده ی دور ودراز پر از فراز ونشیب را می بینم.

به یاد می اورم که چقدر لذت بخش بود لحظاتی را که برفراز بلندی های این جاده  شاد و سرمست می ایستادم و بدونه توجه به سختیهای مسیر پشت سر گذاشته طعم پیروزی را با تمام وجودم می چشیدم.

وچه غم انگیز لحظاتی که در تنگناهای این جاده گیر افتاده بودم و هیچ راهی را برای نجات خود نمیافتم.دلم پر بود از غم و چشمان لبریز بود از اشک.

و چه کوتاه، دلنشین لحظاتی که ارام از این جاده می گذشتم و مناظر اطراف با ادمهای باصفایش را نظاره میکردم.

وچه زیادند زمانهای که همچون یک دونده با سرعت در این جاده می دویدم و هیچ کس و هیچ چیز را نمی دیدم، از کنار ادمهای با سرعت می گذشتم که دیگر هیچوقت در هیچ گوشه ی از این جاده ندیدمشان.

وچه فراوانند زمانهای که به امید میانبر به بیراهها رفتم و از این جاده منحرف شدم و صد افسوس از ان زمانهای که در این بیراه ها سپری شدند و در اخر با دلی گرفته به اول راه برگشتم.

خوب به یاد دارم که سخت بود لحظاتی را که تنها در این جاده حرکت می کردم،ان لحظات برایم دلگیرترین لحظات بود.

و کم نبودند همسفران این جاده،ادمهای که هر کدامشان از جایی از این مسیر با من همراه شدند و در گوشه ای مرا تنها گذاشتند و چه تلخ بود لحظه جدایی از همسفران.

بعضی از همسفران با رفتنشان یاد و خاطره هایشان از دلم رفت،اما بعضی ها لحظات بودن در کنارشان شد قشنگترین خاطره و وبرای همیشه در کنج صندوقچه قلبم جا گرفت.

وچه دردناک لحظاتی که با سر بر روی سنگهای این جاده به زمین خوردم و چه شیرین لحظاتی که از روی این سنگها با امید بر خواستم.

با امید به او که در تمام این مسیر با من بود ، در لحظاتی که در قعر پستی ها خسته و دردمند به هر دری می زدم و دنبال راهی می گشدم مرا در اغوشش کشید و در بخشش را بر رویم گشود،ان زمان  که در کنار همسفران ،غافل و بی توجه به او می رفتم ،مرا نظاره کرد و دستان مرا محکمتر گرفت و ان موقع که خسته وتنها میرفتم و در هر گام که بر میداشتم صدایش می کردم ، شد بهترین همراه و با سکوتش پاسخم را داد و دلم را ارام کرد تا اكنون  در لحظه شادی وسرمستی بر فراز قله های موفقیت دستانم را در دستان مهربانش بفشارم و از گرماي وجودش سيراب شوم ..